Ik heb van de week zo veel leuke reacties, vragen en tips binnengekregen via Insta toen de poll aangaf dat de eerst volgende blog van Studio Zee over mijn tijd in Bali moest gaan. Zo veel dat ik er een reisgids en een boek over kan schrijven.

Want wist jij dat ik vorig jaar voor de 5e keer naar Bali vloog en er dit keer met mijn gezin 6 maanden heb gewoond?

Er is te veel om hier nu in 1 blog te omschrijven. Dus er komt na deze nog een vervolg. Beloofd.

 

Tip:

De belangrijkste en leukste tip die een lezer aan jullie mee wilde geven is: ‘Gewoon gaan!’
Wanneer je nieuwsgierig er naar bent, sla Bali niet over. Het heeft een magisch gevoel, een vibe die je nergens anders vindt. Het kan je betoveren.

En dat is bij mij gebeurd. Ik ben betoverd door dat eiland. Nog nooit op een andere plek, behalve thuis, heb ik mij zo in mijn element gevoeld. Zo thuis. Elke keer wanneer ik terug denk aan de tropische temperaturen, hoge luchtvochtigheid, de zon die op m’n bolletje schijnt, de geur van heet asfalt en gefrituurde knoflook en dat ik op mijn scooter stap en de verkoelende wind langs mijn lichaam voel… Ja dan kan ik niet anders dan dat er vanzelf een grote glimlach op mijn gezicht komt. Dit is mijn happy place.

 

De eerste keer Bali:

In 2006, een life time ago, gingen mijn ouders voor het eerst naar Azië. Uitgenodigd door een gezamenlijke vriendin die haar hart verloren had aan Bali, stapten ze in het vliegtuig. Zij wilden hen Bali laten ervaren. Ik was 16 en bleef alleen thuis. Het was de eerste keer dat ik echt teleurgesteld was dat ik niet mee mocht op vakantie.. Want Bali… ja dat klonk als een avontuur.

Na 4 weken kwamen ze thuis met de mooiste verhalen, de kleurrijkste foto’s en een koffer vol souvenirs. En de dagen, weken en maanden erna bleef ‘Bali’ telkens terugkomen.

2 jaar later zou ik eindexamen doen aan het vwo bij het Jac. P. Thijsse college. Maar wat ik daarna zou doen… ik had werkelijk waar geen idee. Door alle opties zag ik de bomen niet meer. Toen kwam het besluit: samen met mijn high school sweetheart zouden we eerst een paar maanden werken en sparen en daarna voor 2 maanden reizen door Indonesië. Van Jakarta, over Java, via Bali naar Lombok en tot aan Flores.

Achteraf terugkijkend hadden we die reis een stuk handiger kunnen aanpakken, maar die analyse zal ik je besparen. 2 weken voor terugkomst kwamen we aan in Ubud. En dat was het. Dit was het. Ubud is de plek waar Indonesië mijn hart heeft gestolen. De sfeer, de restaurantjes, de rijstvelden om het centrum heen… alles!

Het bleef niet bij 1 keer

Na die eerste keer ben ik in totaal nog 3 keer terug geweest. 1 keer in 2013 (volgens mij) met mijn ouders, zussen en Tobias toen mijn ouders 35 (?) jaar getrouwd waren. Want ik was er al geweest, maar mijn zussen en neefje nog niet. Mijn ouders wilden hen ook Bali laten ervaren.

Vervolgens nog 1 keer met Matthijs in 2017. Toen begon onze reis in Laos met vrienden Olga, Edwin, Jack en Marcel waarna wij doorvlogen naar Bali voor 2 weken relaxen.

En in 2019. Dit keer met Matthijs en Lauren. Lauren heeft daar haar eerste verjaardag mogen vieren, in dat mooie Ubud. We hadden het zo getimed dat mijn ouders die week ook in Ubud waren op hun Bali reis. De eerste na mijn moeder haar borstkankerbehandeling dat ze Bali weer zag. Het zou ook de laatste keer zijn dat mijn mem (mama in het Fries) mocht genieten van de Bali vibes, maar dat wisten wij toen nog niet. Achteraf gezien ben ik zo blij dat ik haar toen overgehaald heb om te komen. Wij deelden die week een villa in het centrum en konden zo samen weer genieten van dit mooie eiland en zo onze liefde voor Bali aan Lauren laten zien.

 

De beslissing om te vertrekken

In 2020 hadden we niet het idee om snel weer naar Bali te gaan. We hadden het nu toch echt wel gezien…. We zouden andere avonturen aangaan. En die avonturen kwamen. Want een paar weken na thuiskomst werd iedereens leven overhoop gegooid door Corona en niet veel later bleek ik zwanger van Renée. Daar bovenop ontdekten we in dezelfde periode dat de kanker bij mijn moeder terug was en ze niet meer zou genezen.

Even in een notendop: Renée werd geboren in januari 2021 en in mei ging ik terug aan het werk na mijn verlof. Al snel bleek het niet goed te gaan en in de zomermaanden werd ik met burn-outklachten naar huis gestuurd. In dezelfde periode ging het snel bergafwaarts met mijn moeder en hebben we haar op 8 november losgelaten.

Al deze ervaringen bij elkaar schudde mijn hele wereld door elkaar. Niks was meer hetzelfde. Alles wat ik deed, werkte niet meer. De fundering die ik had, was verbrijzeld. Ik moest en wilde opnieuw beginnen. Ontdekken hoe ik mijn leven wilde herinrichten.

Altijd was er een wens om een langere buitenland ervaring op te doen. Maar de timing was nooit perfect.

Door het verlies van mijn moeder was timing opeens onbelangrijk en voelde ik de ‘urge’ van het leven NU! Ik voelde me sterfelijk en wilde deze droom op korte termijn waarmaken.

 

Waarom Bali?:

Met nog een dikke burn-out in mijn lijf, 2 kleine kinderen, een man die wil surfen en ik wilde yoga kunnen doen en genieten van lekker eten.

Het eisenlijstje:
– Bekende bestemming voor ons, zodat we niet het wiel hoefde uit te vinden. Daar had ik met mijn burn-out zooooo geen zin in

• Kindvriendelijk
• Westerse zorg tot onze beschikking
• Surfen
• Yoga
• Mooi weer
• Lekker eten

Voor ons gevoel wees alles maar 1 kant op: Bali <3

Natuurlijk zullen andere bestemmingen hier ook aan voldoen, maar Bali riep ons. Bali, het tweede thuis van mijn mem. Bali, de plek waar ik me in mijn element voel. Bali is het en Bali zou het worden.

De beslissing werd gemaakt. We zouden voor een half jaar naar Bali (ivm visa is een half jaar nog te doen, daarna wordt het extra ingewikkeld) En een half jaar voelde voor ons goed. Al had matthijs snel besloten dat hij eigenlijk nooit meer naar huis wilde keren. Maar dat gesprek zouden we wel op Bali hebben 😉 En ja die optie hebben we echt overwogen.

Wist jij dat we contact hebben gehad met hypotheekadviseur om te kijken of we in Bali een huis konden kopen?

 

En na de beslissing komt ‘actie’

Want leuk dat je een idee hebt en samen een plan hebt bedacht. Vaak blijft het daarbij. Want dan ben je bang dat het niet lukt. Of wil je eerst alle risico’s inkaderen en vermijden. Want er kan zo veel fout gaan…. Ja klopt! Zo dacht ik ook. Maar dit was voor mij een eerste keer dat ik zo’n sterk onderbuik gevoel had met: Dit gaan we doen. Dit gaan we mogelijk maken. Dit gaat lukken!

En mindset is alles!

Het idee besprak ik tijdens mijn NLP training met mijn medecursisten en uit alle hoeken kreeg ik zo veel liefde, support en goed advies. En door het uit te spreken en te delen, werd het plan ‘echt’.

(Twijfel je of je NLP wilt doen? Twijfel niet, doe het! Het heeft mij zo veel moois gebracht <3 (ik volgde de training hier)

Toen vertelden we het vrienden en familie. En laat ik eerlijk zijn: de een was enthousiaster dan de ander en sommige zelfs ronduit pessimistisch… en dat kan. Maar dat hield ons niet tegen.

We bespraken het met ons leidinggevenden. En ooooh ik scheet alle kleuren van de regenboog voor dat gesprek. Maar ik had voor mezelf bedacht: ik ga dit doen. Ik ga, wat er ook gebeurd. Dus de uitkomt van het gesprek zal me niet tegenhouden, de eindbestemming blijft hetzelfde. Het zal hoogstens de route veranderen. Gelukkig zag mijn leidinggevende in dat deze ervaring mij enorm kon helpen na zo’n turbulent jaar en dat het zou bijdragen aan mijn gezondheid en inzetbaarheid. Werken op afstand kon technisch gezien niet, dus ik nam onbetaald ouderschapsverlof op en al mijn vakantieuren. Zo had ik 6 maanden sabbatical en kon ik doen waar ik het meeste behoefte aan had: voor mezelf zorgen.

Het gesprek met Matthijs z’n leidinggevende verliep anders. Hij stond er niet voor open. Ook voornamelijk ivm verzekeringen etc. Hij dacht dat daarmee de kous af was en het plan niet door zou gaan. But think again! Matthijs vertelde dat hij toch zou gaan en dat hij binnenkort z’n ontslag zou indienen. Dan maar de stap wagen en als zzp’er een klus vinden in zijn werkveld. Dat veranderde de zaak. Zijn leidinggevende zag de vastberadenheid en had dit niet zien aankomen. Hij kwam met een aanbod: Matthijs ging als zzp’er aan de slag en hij wilde Matthijs dan wel inhuren. Ze waren immers zeer tevreden met zijn werk en zou waren alle juridische aspecten het risico van Matthijs zelf. Dus zo werd een nieuwe constructie gebouwd. Wel ging Matthijs is Bali maar 24 uur werken, verdeeld over 4 dagen om zo meer tijd over te hebben en te genieten van het leven daar.

 

Oke, deze hordes waren genomen. Maar we waren er nog niet: Hoe doen we dat met ons financiën/huis/visa etc.?

1 ding heb ik geleerd: wanneer je een doel hebt qua sparen, gaat het hard!!!! Bij elke uitgave vroegen wij ons af: willen we dit of gaat het geld naar Bali. Dit samen met een spaartracker werden we elke keer beloond wanneer we geld opzij zetten door de aanmaak van serotonine (happy hormones).

Vervolgens boekten we tickets, want we waren in de Fuck It modus, we gaan sowieso. Dus dat huis verhuren komt wel….. (oke dit klinkt stoerder dan dat ik me toen voelde). Dus tickets waren binnen.

Vervolgens foto’s van het huis maken en online zetten….. Zal het lukken? Binnen een paar dagen hoorden onze buren van 8 huizen verderop via via dat wij 6 maanden weg zouden gaan. Ze namen contact op, want zij hadden een grote verbouwing gepland in precies die periode. Whaaaaat?! The universe has got our back. Wat een mooie deal. Zij blij, wij blij.

Visa vroegen we aan, de eerste spullen werden ingekocht en zo kwamen we elke week een stapje dichterbij.

Mijn moeder overleed op 8 november 2021 en op 11 mei 2022 zaten wij in een vliegtuig op naar het avontuur van ons leven.

Zo snel kan het gaan.

 

De vraag:

Maarja dan de vraag die ik kreeg op Insta die mij nu het meest prikkelde is: ‘Hoe heb jij je zo kunnen ontwikkelen in Bali in dat half jaar?’

En hoewel ik deze blog begon te schrijven met het idee dat ik die ging beantwoorden, dacht mijn onderbewustzijn en vingers daar anders over.

Ik denk niet na wanneer ik schrijf in de ochtend. Ik laat de woorden komen en zie wat er gebeurd. Misschien is het daarom een beetje onsamenhangend of kloppen de zinnen niet helemaal, maar dit is precies hoe het verhaal in mij naar boven komt.

Blijkbaar wilde ik eerst een intro geven in ons avontuur en dat is dit verhaal geworden. Dit is deel 1. Volgende week zal ik deel 2 schrijven, zodat deze super leuke vraag niet onbeantwoord blijft.

En dus vandaag na ruim 2000 woorden komt er nog geen compleet antwoord op deze vraag, maar wel een tipje van de sluier: TIJD! Tijd en 0 verwachtingen van anderen over wat ik met die tijd/energie doe. En daarnaast ook de intentie om voor mezelf te zorgen en te ontdekken hoe ik mijn leven na Bali wil inrichten.

 

To be continued….

 

Een vraag en verzoek aan jou:

En in de tussentijd rest mij de vraag: wat is de plek waar jij echt in je element bent, waar er een glimlach op je gezicht verschijnt wanneer je er aan denkt?
Deel je daar een foto van op insta en tag me erin, dan kan ik eventjes met je mee genieten.