Zomer 2022:
Ik liep op het strand. Koptelefoon op en met m’n gezicht in de zon. Even heen en weer langs de branding. Ik en mijn muziek.
Even in mijn eigen wereld midden in de drukte.
En er kwam een nummer voorbij. Een cover van een nummer dat ik al een paar maanden vaak draai. Dit album kwam een keer op m’n pad en ik weet eigenlijk niet eens precies meer wanneer.
Tijdens mijn burn-out en in de laatste periode dat mijn moeder ziek was, vond ik troost, herkenning in de muziek en werd ik gestimuleerd om mijn emoties te laten gaan. Nederlandstalige nummers komen sinds mijn burn-out beter bij me binnen. De teksten raken me en ik voel me er meer mee verbonden.
Ik liep op het strand en het nummer dat ik al 100x had gehoord stond ineens in een ander licht.
Na een paar zinnen ging er intern een knop om, m’n ogen werden groot en er ontstond een enorme glimlach op mijn gezicht. Gaandeweg ging m’n hoofd heen en weer bouncen, ik zong half mee en ik had even schijt aan de rest (lees: alle mensen die mij konden horen)
Over welk nummer heb ik het nou?
Gold Plated Love van Davina Michelle (link: https://www.youtube.com/watch?v=U4-xNAHnZs0), een cover van het nummer Goud van Suzan en Freek (link: https://open.spotify.com/track/5SaapweQAEx7X1R47ItZ75). Een combinatie van Nederlands en Engels waar de tekst m’n hart aansprak en de stem van Davina mij meevoert.
Eerst dacht ik dat het nummer gaat over een liefdesrelatie tussen 2 mensen, haar ups en downs en hoe afscheid nemen spannend is, omdat je weet wat je had en na het afscheid een periode van onzekerheid komt.
Elke keer hoorde ik dat verhaal. Tot die wandeling op het strand. Toen veranderde alles.
Toen hoorde ik het verhaal van innerlijke strijd en persoonlijke groei. Hoe je een knipperlichtrelatie met jezelf kunt hebben en dat er een moment komt dat je zegt: NEE. Zo wil ik niet verder, ik laat de oude versie achter en ik kijk vooruit, ik kies voor mezelf. Mijn nieuwe zelf.
En nadat het nummer was afgelopen, liep ik nog met een glimlach op mijn gezicht en tegelijkertijd bekroop de angst me. Die angst waar ze over zingt. De angst van het onbekende. Want deze persoon ken ik al 32 jaar en die nieuwe Jolien is een onbekende. Een nu nog onbekende. Want wat ik deed en wie ik was werkte niet meer. Ik moest veranderen, ik wil veranderen. Deze manier van leven kost me te veel energie en brengt me te weinig. Dit nummer, deze wandeling, deze glimlach was voor mij het startsein van een lange reis waar ik nog steeds mee bezig ben. Een pad vol bewustwording, een zoektocht binnen de spiritualiteit en een ontdekkingsreis naar wie er achter mijn masker zit. Een reis van toen naar nu.
Een reis van hoofd naar hart.
Ik ben er nog lang niet, maar elke dag kom ik dichterbij. En weet je, die persoon die achter dat masker schuilt… wat ik tot zo ver zie, bevalt me wel. Voor mij is er geen weg terug.